و چه تنها

.من هستم، و سفالینه ی تاریکی، و تراویدن راز ازلی

،سر بر سنگ، و هوایی که خنک، و چناری که به فکر

. و روانی که پر از ریزش دوست

،خوابم چه سبک، ابر نیایش چه بلند، و چه زیبا بوته ی زیست

!و چه تنها من

...

سهراب سپهری