خوابی در هیاهو

.آبی بلند را می اندیشم، و هیاهوی سبز پایین را

.ترسان از سایه ی خویش، به نی زار آمده ام

.تهی بالا می ترساند، و خنجر برگ ها به روان فرو می رود

دشمنی کو، تا مرا از من بر کند؟
نفرین به زیست، تپش کور

!دچار بودن گشتم، و شبیخونی بود. نفرین

!هستی مرا برچین، ای ندانم چه خدایی موهوم

نیزه ی من، مرمر بس تن را شکافت

.و چه سود، که این غم را نتواند سینه درید

!نفرین به زیست: دلهره ی شیرین

...

سهراب سپهری