نیایش

.نور را پیمودیم، دشت طلا را درنوشتیم

.افسانه را چیدیم، و پلاسیده فکندیم

.کنار شن زار، آفتابی سایه بار، ما را نواخت. درنگی کردیم

.بر لب رود پهناور رمز، رؤیاها را سر بریدیم

.آذرخشی فرود آمد، و ما را در نیایش فرو دید

.لرزان گریستیم، خندان گریستیم

.سکوت ما بهم پیوست، و ما، «ما» شدیم

.تنهایی ما تا دشت طلا دامن کشید

.آفتاب از چهره ی ما ترسید

.دریافتیم و خنده زدیم

.نهفتیم و سوختیم

،.هر چه بهم تر، تنهاتر

:از ستیغ جدا شدیم

.من به خاک آمدم، و بنده شدم

.تو بالا رفتی، و خدا شدی

...

سهراب سپهری