هلا

تنها به تماشای چه ای؟

بالا، گل یک روزنه ی نور

.پایین، تاریکی باد

.بیهوده مپای، شب از شاخه نخواهد ریخت، و دریچه ی خدا روشن نیست

.از برگ سپهر، شبنم ستارگان خواهد پرید

.تو خواهی ماند، و هراس بزرگ. ستون نگاه، و پیچک غم

.بیهوده مپای

.برخیز، که وهم گلی، زمین را شب کرد

.راهی شو، که گردش ماهی، شیار اندوهی در پی خود نهاد

،زنجره را بشنو: چه جهان غمناک است، و خدایی نیست

... و خدایی هست، و خدایی

.بی گاه است، ببوی و برو، و چهره ی زیبایی در خواب دگر ببین

...

سهراب سپهری