همراه

.تنها در بی چراغی شب ها می رفتم

.دست هایم از یاد مشعل ها تهی شده بود

.همه ی ستاره هایم به تاریکی رفته بود

.مشت من ساقه ی خشک تپش ها را می فشرد

.لحظه ام از طنین ریزش پیوندها پر بود

.تنها می رفتم، می شنوی؟ تنها

..

.ناگهان، تو از بیراهه ی لحظه ها، میان دو تاریکی، به من پیوستی

..

،دستم را به سراسر شب کشیدم

.زمزمه ی نیایش در بیداری انگشتانم تراوید

،خوشه ی فضا را فشردم

.قطره های ستاره در تاریکی درونم درخشید

و سرانجام

.در آهنگ مه آلود نیایش ترا گم کردم

.

.میان ما سرگردانی بیابان هاست

.بی چراغی شب ها، بستر خاکی غربت ها، فراموشی آتش هاست

.میان ما"هزار و یک شب" جست و جوهاست

...

سهراب سپهری

بار دیگر، بهار