خوابی در هیاهو

.آبی بلند را می اندیشم، و هیاهوی سبز پایین را

.ترسان از سایه ی خویش، به نی زار آمده ام

.تهی بالا می ترساند، و خنجر برگ ها به روان فرو می رود

دشمنی کو، تا مرا از من بر کند؟
نفرین به زیست، تپش کور

!دچار بودن گشتم، و شبیخونی بود. نفرین

!هستی مرا برچین، ای ندانم چه خدایی موهوم

نیزه ی من، مرمر بس تن را شکافت

.و چه سود، که این غم را نتواند سینه درید

!نفرین به زیست: دلهره ی شیرین

...

سهراب سپهری

و چه تنها

.من هستم، و سفالینه ی تاریکی، و تراویدن راز ازلی

،سر بر سنگ، و هوایی که خنک، و چناری که به فکر

. و روانی که پر از ریزش دوست

،خوابم چه سبک، ابر نیایش چه بلند، و چه زیبا بوته ی زیست

!و چه تنها من

...

سهراب سپهری